Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

by mistake

  • 1 fallō

        fallō fefellī, falsus, ere    [1 FAL-], to trip, cause to fall: glacies fallit pedes, L.: alqm, Cu.—Fig., to deceive, trick, dupe, cheat, elude, fail, disappoint: alquem dolis, T.: falli te sinas Techinis, T.: Nec sidus regione viae (nos) fefellit, misled, V.: credentem puellam, O.: sui fallendi causā factum, Cs.: nisi me forte fallo: nisi me fallit animus: nisi me omnia fallunt, unless I utterly mistake: neque eum prima opinio fefellit, Cs.: nisi quid me fallit: mentīs monstro, V.: cum maxime fallunt, id agunt, ut, etc.: non in sortitione fallere: ne falleret bis relata eadem res, lead into error, L.: ut de indutiis fallendo impetrarent, Cs.: numquam fallentis termes olivae, H.: nescia fallere vita, without guile, V.: eas fallam, ut ab illis fallimur, T.— Pass reflex., to be deceived, err, mistake, deceive oneself: Falsus es, T.: neque ea res falsum me habuit, did not deceive me, S.: errore quodam fallimur: quā (spe) possumus falli: deus falli quo potuit?: nisi fallor, V.: aut ego fallor, or I am far wrong, H.—Impers., with acc, to mistake, be deceived: nisi me fallit: nec eum fefellit.— To violate, break, betray, deceive, disappoint: fidem hosti datam: meam spem: si res opinionem meam fefellerit: mandata mariti, O.: foedus ac fidem, L.: promissum, Cu.: tu faciem illius Falle dolo, put on, V.: retia, avoid, O.: quā signa sequendi Falleret error, confound, V.— To deceive in swearing, swear falsely, be perjured: si sciens fallo: si falleret, precatus Deos, ita se mactarent, L.: expedit matris cineres opertos Fallere, swear falsely by, H.: dominorum dextras, faith pledged to, etc., V.— To lie concealed, be unseen, escape notice, remain undiscovered, elude: per biennium, L.: ne quid falleret Volturno ad urbem missum, L.: ne falleret ad urbem incedens, arrive secretly, L.: qui natus moriensque fefellit, in obscurity, H.: veneno, infuse undetected, V.: bonus longe fallente sagittā, V.: nequiquam fallis dea, escape recognition, V.: neque hoc te fallit, quam multa sint, etc., nor do you fail to see: custodes, L.: deos, O.: nec nos via fallet euntīs, V.: me nec fallunt iussa Iovis, nor do I fail to recognize, V.: nec quicquam eos fallebat, L.: segetis fides meae Fulgentem Falli sorte beatior, i. e. is a happier lot, though he knows it not, etc., H.: neutros fefellit hostīs appropinquare, L.: in lege nullā esse eiusmodi caput te non fallit: neque vero Caesarem fefellit, quin, etc., Cs.— To lighten, appease, silence, beguile: medias sermonibus horas, O.: somno curam, H.: austerum studio fallente laborem, H.
    * * *
    fallere, fefelli, falsus V
    deceive; slip by; disappoint; be mistaken, beguile, drive away; fail; cheat

    Latin-English dictionary > fallō

  • 2 erro

    1.
    erro, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [root er-, to go; desiderative forms, erchomai (ersk-); and Lat. (ers-o) erro, to seek to reach; hence, to wander; cf. Germ. irren; Engl. err, etc., v. Curt. Gr. Etym. p. 546 sq.].
    I.
    Neutr.
    A.
    In gen.
    1.
    Prop., to wander, to wander or stray about, to wander up and down, to rove (freq. and class.; cf.

    vagor, palor): propter te errans patria careo,

    Ter. Heaut. 2, 3, 16; cf.:

    cum vagus et exsul erraret,

    Cic. Clu. 62, 175:

    ignari hominumque locorumque Erramus vento huc et vastis fluctibus acti,

    Verg. A. 1, 333; cf. id. ib. 1, 32; 3, 200; Ov. M. 3, 175; id. F. 2, 335 et saep.:

    circum villulas nostras,

    Cic. Att. 8, 9, 3:

    pios per lucos,

    Hor. C. 3, 4, 7:

    inter audaces lupus errat agnos,

    id. ib. 3, 18, 13; cf.

    of beasts,

    id. S. 1, 8, 35; id. Epod. 2, 12; Verg. E. 1, 9; 2, 21; 6, 40; id. G. 4, 11 et saep.— Pass. impers.:

    male tum Libyae solis erratur in agris,

    Verg. G. 3, 249.—Prov.:

    in media luce errare,

    Sen. Ben. 5, 6, 3.—
    b.
    Transf., of inanimate things:

    (stellae) quae errantes et quasi vagae nominantur,

    Cic. Rep. 1, 14;

    so of the planets,

    id. N. D. 2, 20; 3, 20; id. Tusc. 1, 25, 62; Plin. 2, 6, 4, § 12; Vulg. Jud. 13; cf.

    of the motion of the stars in gen.,

    Hor. Ep. 1, 12, 17:

    Cocytus errans flumine languido,

    id. C. 2, 14, 18; cf. Verg. G. 3, 14:

    errantesque per altum Cyaneae,

    Val. Fl. 4, 561:

    hic lintres errare videres,

    Ov. F. 2, 391:

    vidi ad frontem sparsos errare capillos,

    i. e. flying about, Prop. 2, 1, 7; cf. id. 2, 22, 9:

    errantia lumina,

    i. e. moving fitfully about, Prop. 3, 14, 27 (4, 13, 27 M.); cf. Stat. Th. 10, 150:

    pulmonibus errat Ignis edax,

    i. e. spreads, runs about, Ov. M. 9, 201 et saep.—
    2.
    Trop., to wander, stray at random: ne vagari et errare cogatur oratio, Cic. de Or., 48, 209; cf.: erraus et vaga sententia (opp. stabilis certaque), id. N. D. 2, 1, 2:

    eo fit, ut errem et vager latius,

    id. Ac. 2, 20, 66:

    ut ingredi libere, non ut licenter videatur errare,

    id. Or. 23, 77:

    errans opinio (opp. stabilis conscientia),

    id. Fin. 2, 22, 71:

    dubiis affectibus errat,

    Ov. M. 8, 473:

    ne tuus erret honos,

    be in doubt, uncertain, id. F. 1, 468; cf. id. ib. 3, 543.— Poet., with a rel.-clause:

    erro, quam insistas viam,

    I am uncertain, in doubt, Plaut. Mil. 3, 1, 197; cf.:

    inter recens et vetus sacramentum,

    i. e. to hesitate, vacillate, Tac. H. 4, 58.—
    B.
    In partic., to miss the right way, to lose one's self, go astray (in the literal sense rarely, but in the trop. freq. and class.).
    1.
    Lit.: homo qui erranti comiter monstrat viam, Enn. ap. Cic. Off. 1, 16, 51:

    errare viā,

    Verg. A. 2, 739:

    maledictus qui errare facit caecum in itinere,

    Vulg. Deut. 27, 18.—
    2.
    Trop., to wander from the truth, to err, mistake:

    avius errat Saepe animus,

    Lucr. 3, 463; cf. id. 2, 740:

    totā erras viā,

    Ter. Eun. 2, 2, 14; cf.:

    in eo non tu quidem totà re, sed temporibus errasti,

    Cic. Phil. 2, 9 fin.:

    longe,

    Ter. Ad. 1, 1, 40; cf.

    procul,

    Sall. J. 85, 38 Kritz. N. cr.:

    errant probe,

    Plaut. Am. 3, 3, 20:

    vehementer,

    Cic. Ac. 2, 32, 103:

    valde,

    id. de Or. 2, 19, 83 et saep.:

    errare malo cum Platone quam cum istis vera sentire,

    Cic. Tusc. 1, 17, 39; cf. id. Balb. 28, 64:

    erras, si id credis,

    Ter. Heaut. 1, 1, 53; so with si, id. Hec. 4, 4, 60; Caes. B. G. 5, 41, 5; 7, 29, 2 et saep.:

    de nostris verbis errat,

    Ter. Heaut. 2, 3, 22:

    in aliqua re,

    Quint. 6, 3, 112; 10, 2, 21; 11, 1, 81 al.:

    in alteram partem,

    id. 10, 1, 26; cf.:

    in alienos fetus,

    Liv. 31, 12, 8.—Less freq. with acc. of a neutr. pronoun:

    mone, quaeso, si quid erro,

    Plaut. Most. 1, 3, 30; so with quid, Ter. And. 3, 2, 18; Quint. 2, 5, 16; 2, 3, 11; 2, 6, 6:

    hoc,

    Ter. Phorm. 5, 3, 21.— Poet. also with the acc. of a noun:

    errabant tempora,

    i. e. in chronology, Ov. F. 3, 155.— Pass. impers.:

    si fuit errandum,

    Ov. H. 7, 109:

    si nihil esset erratum,

    Quint. 6, 5, 7:

    si erratur in nomine,

    Cic. Fin. 4, 20 fin.; cf.:

    tutius circa priores erratur,

    Quint. 2, 5, 26:

    uno verbo esse erratum,

    id. 7, 3, 17. —Sometimes, in a palliative manner, of moral error, to err through mistake:

    pariter te errantem et illum sceleratissimum persequi,

    Sall. J. 102, 5; cf. id. ib. 104, 4. —Hence,
    b.
    errātum, i, n., an error, mistake, fault:

    illud de Flavio et fastis, si secus est, commune erratum est,

    Cic. Att. 6, 1, 18; cf. id. ib. 13, 44 fin.:

    cujus errato nulla venia, recte facto exigua laus proponitur,

    id. Agr. 2, 2, 5; id. Fam. 5, 20, 8:

    nullum ob totius vitae non dicam vitium, sed erratum,

    id. Clu. 48; cf. id. Lig. 1; id. Sull. 23; and in plur., id. Fam. 16, 21, 2; Sall. J. 102, 10; Ov. Pont. 2, 3, 66.—
    II.
    Act. in Aug. poets (only in part. perf.), to wander over or through:

    immensum est erratas dicere terras,

    Ov. F. 4, 573:

    ager,

    id. ib. 3, 655:

    orbis,

    Val. Fl. 4, 447:

    litora,

    Verg. A. 3, 690.
    2.
    erro, ōnis, m. [1. erro], a wanderer, vagabond, vagrant, Tib. 2, 6, 6; Ov. H. 15, 53.—Used esp. of slaves:

    ut errones aliquem cujus dicantur invenient,

    Plin. Ep. 2, 10, 5; Edict. Aedil. ap. Gell. 4, 2, 1; Dig. 21, 1, 17, § 14; 49, 16, 4 fin.; Hor. S. 2, 7, 113.—Of the queen-bee:

    dux,

    Col. 9, 10 fin. —Of the planets, Nigid. ap. Gell. 3, 10, 2; 14, 1, 11.— Of vagabond soldiers:

    nec nostros servire sinant errorribus agros,

    Verg. Dir. 70 Rib.

    Lewis & Short latin dictionary > erro

  • 3 errātum

        errātum ī, n    [1 erro], an error, mistake, fault: commune: nullum ob erratum: minimum: errata officiis superes, S.: errata aetatis meae.
    * * *
    error, mistake (in thought/action); moral error, lapse

    Latin-English dictionary > errātum

  • 4 errō

        errō āvī, ātus, āre,    to wander, stray, rove, roam: cum vagus et exsul erraret: non certis passibus, O.: circum villulas nostras: per urbem, L.— Pass impers.: solis erratur in agris, V.—Of things: quae (stellae) errantes nominarentur, planets: Stellae sponte suā iussaene errent, H.: ubi flexibus errat Mincius, V.: pulmonibus errat Ignis edax, spreads, O.: extremus si quis super halitus errat, flutters, V.: errantibus oculis, wavering, V.: relegens errata retrorsus Litora, V.: erratas dicere terras, O.—To miss the way, lose oneself, go astray: qui erranti monstrat viam, Enn. ap. C.: errare viā, V.—Fig., to wander, stray at random: ne errare cogatur oratio: errans sententia: dubiis adfectibus errat, O.: ne tuus erret honos, be in doubt, O.—To be in error, err, mistake, go wrong, go astray: de nostris verbis, T.: totā viā, T.: non totā re, sed temporibus: procul, S.: valde: cum Platone: errare, si sperent, etc., Cs.: te errantem persequi, S.: errans in ahenos fetūs natura, producing monsters, L.: Teneo quid erret, T.: errabant tempora, in chronology, O.— Pass impers.: si fuit errandum, O.: si erratur in nomine: et in cognomine erratum sit, L.
    * * *
    I
    errare, erravi, erratus V
    wander, go astray; make a mistake, err; vacillate
    II
    truant; vagabond, wanderer

    Latin-English dictionary > errō

  • 5 īgnōrō

        īgnōrō āvi, ātus, āre    [* ignorus; GNA-], not to know, to be unacquainted, be ignorant, mistake, misunderstand: ut vos, qui ignoratis, scire possitis. si me ignoras, mistake me, T.: ignoras te? your own faults, H.: causam: exercitu ignoranti ducem, L.: motūs astrorum, Iu.: ignoratur parens, is unknown, T.: credis te ignorarier? art unrecognized, T.: Archimedis ignoratum a Syracusanis sepulcrum: ignoratae artis crimen, of want of skill, H.: fluctūs quietos, to be deceived by, V.: Mutatam ignorent ne semina matrem, i. e. fail to thrive when transplanted, V.: quis vestrum hoc ignorat dici?: id quam vere fiat: uter eorum esset Orestes: monstrumne deusne Ille sit, O.: non ignorans, quanta, etc., well aware, Cs.: de filio: quis ignorat quin sint, etc.: servare vices si nequeo ignoroque, H.—To take no notice of, pay no attention to, ignore, disregard: quorum benevolentiam erga me: quid sidus minetur, Iu.
    * * *
    ignorare, ignoravi, ignoratus V
    not know; be unfamiliar with; disregard; ignore; be ignorant of

    Latin-English dictionary > īgnōrō

  • 6 peccātum

        peccātum ī, n    [pecco], a fault, error, mistake, transgression, sin: pro huius peccatis ego supplicium sufferam? T.: si peccato locus esset, S.: peccatum est patriam prodere: stultitiae: paucis verbis tria magna peccata, blunders: peccatis poenas aequas inrogare, H.
    * * *
    sin; moral offense; error, mistake; lapse, misdemeanor

    Latin-English dictionary > peccātum

  • 7 peccō

        peccō āvī    (peccāris for peccāveris, Pr.), ātus, āre, to miss, mistake, do amiss, transgress, commit a fault, offend, sin: quid peccavi? T.: alius magis alio vel peccat vel recte facit: plura in hac re, T.: multa alia: tantumdem idemque, H.: si quid in te peccavi: quod in eo (Valerio) peccandi Germahis causa non esset, Cs.: in servo necando peccatur: libidine, Iu.: ne Peccet (equus) ad extremum ridendus, br<*>ak down, H.—Esp., of impurity, to go astray, be licentious: peccare docentes historiae, H.: inlecebrae peccantium, Ta.
    * * *
    peccare, peccavi, peccatus V INTRANS
    sin; do wrong, commit moral offense; blunder, stumble; be wrong; make mistake; make slip in speaking; act incorrectly; go wrong, be faulty

    Latin-English dictionary > peccō

  • 8 fallo

    fallo, fĕfelli, falsum, 3 (archaic inf. praes. pass. fallier, Pers. 3, 50; perf. pass. fefellitus sum, Petr. Fragm. 61, MSS.), v. a. [Sanscr. sphal, sphul, to waver; Gr. sphallô, a-sphalês], to deceive, trick, dupe, cheat, disappoint (freq. and class.; syn.: decipio, impono, frustror, circumvenio, emungo, fraudo).
    I.
    In gen.
    (α).
    Of living objects:

    T. Roscius non unum rei pecuniariae socium fefellit, verum novem homines honestissimos ejusdem muneris, etc.... induxit, decepit, destituit, omni fraude et perfidia fefellit,

    Cic. Rosc. Am. 40, 116 sq.; so,

    aliquem dolis,

    Ter. And. 3, 2, 13; cf. id. Heaut. 3, 1, 61:

    senem,

    Plaut. Bacch. 4, 4, 43:

    referam gratiam, atque eas itidem fallam, ut ab illis fallimur,

    Ter. Eun. 2, 3, 93: tu illum fructu fallas, Poët. ap. Cic. N. D. 3, 29, 73:

    id ipsum sui fallendi causa milites ab hostibus factum existimabant,

    Caes. B. G. 7, 50, 2:

    tum laqueis captare feras et fallere visco Inventum,

    Verg. G. 1, 139; cf. Ov. M. 15, 474:

    is enim sum, nisi me forte fallo, qui, etc.,

    Cic. Phil. 12, 8, 21:

    num me fefellit, Catilina, non modo res tanta, verum dies?

    id. Cat. 1, 3, 7:

    nisi me fallit animus,

    id. Rosc. Am. 17, 48; cf.:

    neque eum prima opinio fefellit,

    Caes. B. C. 3, 67, 3:

    ne spes eum fallat,

    Cic. Fam. 1, 3; Caes. B. G. 2, 10, 4:

    si in hominibus eligendis spes amicitiae nos fefellerit,

    Cic. Verr. 2, 2, 11, § 28:

    in quo cum eum opinio fefellisset,

    Nep. Ages. 3, 5:

    nisi forte me animus fallit,

    Sall. C. 20, 17:

    nisi memoria me fallit,

    fails me, Gell. 20, p. 285 Bip.:

    nisi me omnia fallunt,

    Cic. Att. 8, 7, 1; cf.:

    omnia me fallunt, nisi, etc.,

    Sen. Ep. 95 med.:

    nisi quid me fallit,

    Cic. Fam. 5, 20, 6; cf.:

    si quid nunc me fallit in scribendo,

    id. ib. 3, 5, 4:

    dominum sterilis saepe fefellit ager,

    Ov. A. A. 1, 450:

    certe hercle hic se ipsus fallit, non ego,

    Ter. And. 3, 2, 15:

    tam libenter se fallunt, quam si una fata decipiunt,

    Sen. Brev. Vit. 11, 1:

    cum alios falleret, se ipsum tamen non fefellit,

    Lact. 1, 22, 5.— Pass. in mid. force, to deceive one's self, be deceived, to err, be mistaken:

    errore quodam fallimur in disputando,

    Cic. Rep. 3, 35:

    qua (spe) possumus falli: deus falli qui potuit?

    id. N. D. 3, 31, 76:

    memoriā falli,

    Plin. 10, 42, 59, § 118:

    jamque dies, nisi fallor, adest,

    Verg. A. 5, 49; Cic. Att. 4, 17, 1; 16, 6, 2:

    ni fallor,

    Ov. F. 4, 623; Lact. 2, 19, 1; cf.:

    ordinis haec virtus erit et venus, aut ego fallor,

    Hor. A. P. 42.—With object-clause:

    dicere non fallar, quo, etc.,

    Luc. 7, 288:

    quamquam haut falsa sum, nos odiosas haberi,

    Plaut. Aul. 2, 1, 4; cf.:

    id quam facile sit mihi, haud sum falsus,

    id. Men. 5, 2, 3; Ter. And. 4, 1, 23; Sall. J. 85, 20:

    neque ea res falsum me habuit,

    did not deceive me, id. ib. 10, 1:

    ut falsus animi est!

    Ter. Eun. 2, 2, 43.—
    (β).
    Of inanim. or abstr. objects:

    promissum,

    not to fulfil, Curt. 7, 10, 9:

    fidem hosti datam fallere,

    to violate, break, betray, deceive, Cic. Off. 1, 13, 39:

    quodsi meam spem vis improborum fefellerit atque superaverit,

    id. Cat. 4, 11, 23; cf. id. de Or. 1, 1, 2:

    non fallam opinionem tuam,

    id. Fam. 1, 6 fin.; cf. Caes. B. C. 3, 86 fin.:

    imperium,

    to fail to execute, Plin. 7, 37, 38, § 125:

    cum lubrica saxa vestigium fallerent,

    betrayed, Curt. 4, 9.— Poet.:

    tu faciem illius Falle dolo,

    imitate deceptively, assume, Verg. A. 1, 684:

    sua terga nocturno lupo,

    i. e. to hide, conceal, Prop. 4, 5, 14:

    casses, retia,

    to shun, avoid, Ov. H. 20, 45; 190. —
    (γ).
    Absol.: neque quo pacto fallam... Scio quicquam, Caecil. ap. Cic. N. D. 3, 29 fin.:

    cum maxime fallunt, id agunt, ut viri boni esse videantur,

    Cic. Off. 1, 13, 41:

    ea (divinatio) fallit fortasse nonnumquam,

    id. Div. 1, 14, 25:

    non in sortitione fallere,

    id. Verr. 2, 2, 53, § 132:

    in ea re,

    Nep. Them. 7, 2; Cels. 7, 26, 2: ne falleret bis relata eadem res, Liv. 29, 35, 2:

    ut, si quid possent, de induciis fallendo impetrarent,

    Caes. B. G. 4, 13, 5:

    germinat et numquam fallentis termes olivae,

    Hor. Epod. 16, 45:

    plerumque sufflati atque tumidi (oratores) fallunt pro uberibus,

    Gell. 7, 14, 5.—
    B.
    Impers.: fallit (me) I deceive myself, I mistake, am mistaken:

    sed nos, nisi me fallit, jacebimus,

    Cic. Att. 14, 12, 2; cf.:

    nisi me propter benevolentiam forte fallebat,

    id. Cael. 19, 45; id. Sest. 50, 106:

    nec eum fefellit,

    id. Off. 2, 7, 25:

    vide, ne te fallat,

    Varr. R. R. 2, 1, 25. And cf. under II. B. 2.
    II.
    In partic.
    A.
    To deceive in swearing, to swear falsely:

    is jurare cum coepisset, vox eum defecit in illo loco: SI SCIENS FALLO,

    Cic. Fam. 7, 1, 2; cf.:

    lapidem silicem tenebant juraturi per Jovem haec verba dicentes: SI SCIENS FALLO, TVM ME DISPITER, etc., Paul. ex Fest. s. v. lapidem, p. 115 Müll.: si sciens fefellisset,

    Plin. Pan. 64, 3; cf. Liv. 21, 45, 8; Prop. 4, 7, 53:

    expedit matris cineres opertos Fallere,

    i. e. to swear falsely by the ashes of your mother, Hor. C. 2, 8, 10.—
    B.
    With respect to one's knowledge or sight, for the more usual latēre: to lie concealed from, to escape the notice, elude the observation of a person (so in Cic., Sall., and Caes. for the most part only impers., v. 2. infra).
    (α).
    With acc.:

    neque enim hoc te, Crasse, fallit, quam multa sint et quam varia genera dicendi,

    Cic. de Or. 1, 60, 255:

    tanto silentio in summum evasere, ut non custodes solum fallerent, sed, etc.,

    Liv. 5, 47, 3:

    nec fefellit veniens ducem,

    id. 2, 19, 7; Curt. 7, 6, 4; cf.:

    quin et Atridas duce te (Mercurio)... Priamus... Thessalosque ignes et iniqua Trojae Castra fefellit,

    Hor. C. 1, 10, 16:

    quos fallere et effugere est triumphus,

    id. ib. 4, 4, 52:

    Spartacum si qua potuit vagantem Fallere testa,

    id. ib. 3, 14, 20; Suet. Caes. 43:

    nec te Pythagorae fallant arcana,

    Hor. Epod. 15, 21; id. Ep. 1, 6, 45:

    nec quicquam eos, quae terra marique agerentur, fallebat,

    Liv. 41, 2, 1 Drak.:

    ut plebem tribunosque falleret judicii rescindendi consilium initum,

    id. 4, 11, 4:

    tanta celeritate, ut visum fallant,

    Plin. 9, 50, 74, § 157:

    oculos littera fallit,

    cannot be distinctly read, Ov. A. A. 3, 627.— With acc. and inf.:

    neutros fefellit hostes appropinquare,

    Liv. 31, 33, 8 Weissenb. ad loc.—Mid. with gen.:

    nec satis exaudiebam, nec sermonis fallebar tamen,

    Plaut. Ep. 2, 2, 55.—
    (β).
    Absol., to escape notice, be unseen, remain undiscovered:

    speculator Carthaginiensium, qui per biennium fefellerat, Romae deprehensus,

    Liv. 22, 33, 1; 25, 9, 2:

    spes fallendi, resistendive, si non falleret,

    of remaining unnoticed, id. 21, 57, 5:

    non fefellere ad Tifernum hostes instructi,

    id. 10, 14, 6.—So with part. perf., Liv. 42, 64, 3; 23, 19, 11.—With part. pres.: ne alio itinere hostis falleret ad urbem incedens, i. e. arrive secretly, lanthanoi prosiôn, Liv. 8, 20, 5; cf. id. 5, 47, 9; Verg. A. 7, 350:

    nec vixit male, qui natus moriensque fefellit,

    i. e. has remained unnoticed, Hor. Ep. 1, 17, 10:

    fallere pro aliquo,

    to pass for, Gell. 7, 14:

    bonus longe fallente sagitta,

    Verg. A. 9, 572.—
    2.
    Impers.: fallit (me), it is concealed from me, unknown to me, I do not know, am ignorant of (for the most part only with negatives or in negative interrogations), constr. with subject-clause:

    non me fefellit: sensi,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 64:

    num me fefellit, hosce id struere?

    Ter. Heaut. 3, 2, 3; cf.:

    in lege nulla esse ejusmodi capita, te non fallit,

    Cic. Att. 3, 23, 4:

    nec me animi fallit, etc.,

    Lucr. 1, 136; 5, 97:

    quem fallit?

    who does not know? Plin. 2, 103, 106, § 233:

    neque vero Caesarem fefellit, quin, etc.,

    Caes. B C. 3, 94, 3.—
    C.
    To cause any thing (space, time, etc.) not to be observed or felt, to lighten any thing difficult, or to appease, silence any thing disagreeable, to beguile ( poet. and in post-Aug. prose):

    medias fallunt sermonibus horas Sentirique moram prohibent,

    Ov. M. 8, 652:

    jam somno fallere curam,

    Hor. S. 2, 7, 114:

    Fallebat curas aegraque corda labor,

    Ov. Tr. 3, 2, 16; cf.

    dolores,

    id. ib. 5, 7, 39:

    luctum,

    Val. Fl. 3, 319:

    molliter austerum studio fallente laborem,

    Hor. S. 2, 2, 12; Ov. M. 6, 60; Plin. 27, 7, 28, § 49.—Prov.:

    fallere credentem non est operosa puellam Gloria,

    Ov. H. 2, 63.—Hence, falsus, a, um, P. a., deceptive, pretended, feigned, deceitful, spurious, false (syn.: adulterinus, subditus, subditicius, spurius).
    A.
    [p. 722] Adj.:

    testes aut casu veri aut malitia falsi fictique esse possunt,

    Cic. Div. 2, 11, 27; cf.:

    falsum est id totum, neque solum fictum, sed etiam imperite absurdeque fictum,

    id. Rep. 2, 15:

    ementita et falsa plenaque erroris,

    id. N. D. 2, 21, 55:

    pro re certa spem falsam domum retulerunt,

    id. Rosc. Am. 38, 110; cf.:

    spe falsa atque fallaci,

    id. Phil. 12, 2, 7; so,

    spes,

    id. Sull. 82, 91:

    falsa et mendacia visa,

    id. Div. 2, 62, 127; cf.:

    falsa et inania visa,

    id. ib.:

    falsum et imitatione simulatum,

    id. de Or. 2, 45, 189; cf. id. Phil. 11, 2, 5:

    argumentum,

    id. Inv. 1, 48, 90:

    qui falsas lites falsis testimoniis Petunt,

    Plaut. Rud. prol. 13:

    reperiuntur falsi falsimoniis,

    id. Bacch. 3, 6, 12:

    ambitio multos mortales falsos fieri subegit,

    Sall. C. 10, 5 Kritz.:

    pater (opp. verus),

    a supposed father, Ov. M. 9, 24; cf. id. ib. 1, 754:

    falsi ac festinantes,

    Tac. A. 1, 7: suspectio, Enn. ap. Non. 511, 5:

    nuntius,

    Cic. de Or. 1, 38, 175:

    rumores,

    Caes. B. G. 6, 20, 2:

    poena falsarum et corruptarum litterarum,

    Cic. Fl. 17, 39; cf.:

    falsas esse litteras et a scriba vitiatas,

    Liv. 40, 55, 1:

    falsarum tabularum rei,

    Suet. Aug. 19:

    fama,

    Cic. Lael. 4, 15:

    appellatio,

    Quint. 7, 3, 5:

    sententiae,

    id. 8, 5, 7:

    crimina,

    Hor. C. 3, 7, 14;

    terrores,

    id. Ep. 2, 1, 212:

    opprobria,

    i. e. undeserved, id. ib. 1, 16, 38; cf.

    honor,

    id. ib. 39: falsi Simoëntis ad undam, i. e. fictitious (simulati), Verg. A. 3, 302; cf.:

    falsi sequimur vestigia tauri (i. e. Jovis),

    Val. Fl. 8, 265:

    vultu simulans Haliagmona,

    Stat. Th. 7, 739:

    ita ceteros terruere, ut adesse omnem exercitum trepidi ac falsi nuntiarent,

    Tac. H. 2, 17:

    ne illi falsi sunt qui divorsissumas res pariter expectant,

    deceived, mistaken, Sall. J. 85, 20; cf.:

    falsus utinam vates sim,

    Liv. 21, 10, 10; so,

    vates,

    id. 4, 46, 5.— Comp. (rare):

    quanto est abjectior et falsior ista (theologia),

    Aug. Civ. D. 7, 5 fin.:

    nihil est hominum inepta persuasione falsius,

    Petr. 132; cf. Paul. ex Fest. p. 92, 11 Müll.— Sup.:

    id autem falsissimum est,

    Col. 1, 6, 17.—
    (β).
    With gen.:

    Felix appellatur Arabia, falsi et ingrati cognominis,

    Plin. 12, 18, 41, § 82.—
    2.
    False, counterfeit, spurious, = adulterinus (late Lat.): moneta, Cod. Th. 9, 21, 9.—
    B.
    As subst.
    1.
    falsus, i, m., a liar, deceiver:

    Spurinnam ut falsum arguens,

    a false prophet, Suet. Caes. 81 fin.; id. Tib. 14.—
    2.
    falsum, i, n., falsehood, fraud:

    ex falsis verum effici non potest,

    Cic. Div. 2, 51, 106; cf.:

    veris falsa remiscet,

    Hor. A. P. 151:

    vero distinguere falsum,

    id. Ep. 1, 10, 29:

    falsum scripseram,

    Cic. Att. 7, 14, 2; Quint. 7, 2, 53:

    ex illa causa falsi,

    i. e. of fraud, Dig. 48, 10 (De lege Cornelia de falsis), 1;

    v. the whole title: acclinis falsis animus,

    Hor. S. 2, 2, 6:

    nec obstitit falsis Tiberius,

    Tac. A. 2, 82:

    simulationum falsa,

    id. ib. 6, 46 et saep.—Adverb.:

    telisque non in falsum jactis,

    i. e. not at random, with effect, Tac. A. 4, 50 fin.:

    jurare falsum,

    Ov. Am. 3, 3, 11.— Adv., untruly, erroneously, unfaithfully, wrongly, falsely; in two forms, falso and false.
    1.
    falso:

    eho mavis vituperari falso, quam vero extolli?

    Plaut. Most. 1, 3, 21 sq.; cf. id. Trin. 1, 2, 173;

    so opp. vero,

    Curt. 5, 2, 2: ei rei dant operam, ut mihi falso maledicatur, Cato ap. Charis. p. 179 P.: falso criminare, Enn. ap. Non. 470, 16:

    neque me perpetiar probri Falso insimulatam,

    id. Am. 3, 2, 7; 21; cf.:

    non possum quemquam insimulare falso,

    Cic. Verr. 2, 5, 41, § 107:

    falso memoriae proditum,

    id. de Imp. Pomp. 14, 41:

    cum Tarquinius... vivere falso diceretur,

    id. Rep. 2, 21; cf.:

    adesse ejus equites falso nuntiabantur,

    Caes. B. C. 1, 14, 1:

    cum utrumque falso fingerent,

    Liv. 42, 2:

    falso in me conferri,

    Cic. Fam. 5, 5, 2: aliquem falso occidere, i. e. by mistake, Naev. ap. Charis. p. 179 P.; cf.:

    ut miseri parentes quos falso lugent, vivere sciant,

    Liv. 34, 32, 13; and:

    falso lamentari eas Darium vivum,

    Curt. 3, 12:

    falso queritur de natura sua genus humanum,

    Sall. J. 1:

    falso plurima volgus amat,

    Tib. 3, 3, 20 (so perh. also in Cic. Ac. 2, 46, 141, non assentiar saepe falso, instead of false).—Ellipt.: Da. Si quid narrare occepi, continuo dari tibi verba censes. Si. Falso, Ter. And. 3, 2, 24; cf.:

    atqui in talibus rebus aliud utile interdum, aliud honestum videri solet. Falso: nam, etc.,

    Cic. Off. 3, 18, 74; so Quint. 2, 17, 12; Nep. Alc. 9:

    quia inter inpotentes et validos falso quiescas, = quia falluntur qui putant quiesci posse,

    Tac. Germ. 36.—
    2.
    false (very rare): judicium false factum, Sisenn. ap. Charis. p. 179; Plaut. Capt. 3, 4, 78 Fleck. (Cic. Ac. 2, 46, 141 dub., B. and K., al. falso).— Sup.:

    quae adversus haec falsissime disputantur,

    Aug. Conf. 10, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > fallo

  • 9 falsum

    fallo, fĕfelli, falsum, 3 (archaic inf. praes. pass. fallier, Pers. 3, 50; perf. pass. fefellitus sum, Petr. Fragm. 61, MSS.), v. a. [Sanscr. sphal, sphul, to waver; Gr. sphallô, a-sphalês], to deceive, trick, dupe, cheat, disappoint (freq. and class.; syn.: decipio, impono, frustror, circumvenio, emungo, fraudo).
    I.
    In gen.
    (α).
    Of living objects:

    T. Roscius non unum rei pecuniariae socium fefellit, verum novem homines honestissimos ejusdem muneris, etc.... induxit, decepit, destituit, omni fraude et perfidia fefellit,

    Cic. Rosc. Am. 40, 116 sq.; so,

    aliquem dolis,

    Ter. And. 3, 2, 13; cf. id. Heaut. 3, 1, 61:

    senem,

    Plaut. Bacch. 4, 4, 43:

    referam gratiam, atque eas itidem fallam, ut ab illis fallimur,

    Ter. Eun. 2, 3, 93: tu illum fructu fallas, Poët. ap. Cic. N. D. 3, 29, 73:

    id ipsum sui fallendi causa milites ab hostibus factum existimabant,

    Caes. B. G. 7, 50, 2:

    tum laqueis captare feras et fallere visco Inventum,

    Verg. G. 1, 139; cf. Ov. M. 15, 474:

    is enim sum, nisi me forte fallo, qui, etc.,

    Cic. Phil. 12, 8, 21:

    num me fefellit, Catilina, non modo res tanta, verum dies?

    id. Cat. 1, 3, 7:

    nisi me fallit animus,

    id. Rosc. Am. 17, 48; cf.:

    neque eum prima opinio fefellit,

    Caes. B. C. 3, 67, 3:

    ne spes eum fallat,

    Cic. Fam. 1, 3; Caes. B. G. 2, 10, 4:

    si in hominibus eligendis spes amicitiae nos fefellerit,

    Cic. Verr. 2, 2, 11, § 28:

    in quo cum eum opinio fefellisset,

    Nep. Ages. 3, 5:

    nisi forte me animus fallit,

    Sall. C. 20, 17:

    nisi memoria me fallit,

    fails me, Gell. 20, p. 285 Bip.:

    nisi me omnia fallunt,

    Cic. Att. 8, 7, 1; cf.:

    omnia me fallunt, nisi, etc.,

    Sen. Ep. 95 med.:

    nisi quid me fallit,

    Cic. Fam. 5, 20, 6; cf.:

    si quid nunc me fallit in scribendo,

    id. ib. 3, 5, 4:

    dominum sterilis saepe fefellit ager,

    Ov. A. A. 1, 450:

    certe hercle hic se ipsus fallit, non ego,

    Ter. And. 3, 2, 15:

    tam libenter se fallunt, quam si una fata decipiunt,

    Sen. Brev. Vit. 11, 1:

    cum alios falleret, se ipsum tamen non fefellit,

    Lact. 1, 22, 5.— Pass. in mid. force, to deceive one's self, be deceived, to err, be mistaken:

    errore quodam fallimur in disputando,

    Cic. Rep. 3, 35:

    qua (spe) possumus falli: deus falli qui potuit?

    id. N. D. 3, 31, 76:

    memoriā falli,

    Plin. 10, 42, 59, § 118:

    jamque dies, nisi fallor, adest,

    Verg. A. 5, 49; Cic. Att. 4, 17, 1; 16, 6, 2:

    ni fallor,

    Ov. F. 4, 623; Lact. 2, 19, 1; cf.:

    ordinis haec virtus erit et venus, aut ego fallor,

    Hor. A. P. 42.—With object-clause:

    dicere non fallar, quo, etc.,

    Luc. 7, 288:

    quamquam haut falsa sum, nos odiosas haberi,

    Plaut. Aul. 2, 1, 4; cf.:

    id quam facile sit mihi, haud sum falsus,

    id. Men. 5, 2, 3; Ter. And. 4, 1, 23; Sall. J. 85, 20:

    neque ea res falsum me habuit,

    did not deceive me, id. ib. 10, 1:

    ut falsus animi est!

    Ter. Eun. 2, 2, 43.—
    (β).
    Of inanim. or abstr. objects:

    promissum,

    not to fulfil, Curt. 7, 10, 9:

    fidem hosti datam fallere,

    to violate, break, betray, deceive, Cic. Off. 1, 13, 39:

    quodsi meam spem vis improborum fefellerit atque superaverit,

    id. Cat. 4, 11, 23; cf. id. de Or. 1, 1, 2:

    non fallam opinionem tuam,

    id. Fam. 1, 6 fin.; cf. Caes. B. C. 3, 86 fin.:

    imperium,

    to fail to execute, Plin. 7, 37, 38, § 125:

    cum lubrica saxa vestigium fallerent,

    betrayed, Curt. 4, 9.— Poet.:

    tu faciem illius Falle dolo,

    imitate deceptively, assume, Verg. A. 1, 684:

    sua terga nocturno lupo,

    i. e. to hide, conceal, Prop. 4, 5, 14:

    casses, retia,

    to shun, avoid, Ov. H. 20, 45; 190. —
    (γ).
    Absol.: neque quo pacto fallam... Scio quicquam, Caecil. ap. Cic. N. D. 3, 29 fin.:

    cum maxime fallunt, id agunt, ut viri boni esse videantur,

    Cic. Off. 1, 13, 41:

    ea (divinatio) fallit fortasse nonnumquam,

    id. Div. 1, 14, 25:

    non in sortitione fallere,

    id. Verr. 2, 2, 53, § 132:

    in ea re,

    Nep. Them. 7, 2; Cels. 7, 26, 2: ne falleret bis relata eadem res, Liv. 29, 35, 2:

    ut, si quid possent, de induciis fallendo impetrarent,

    Caes. B. G. 4, 13, 5:

    germinat et numquam fallentis termes olivae,

    Hor. Epod. 16, 45:

    plerumque sufflati atque tumidi (oratores) fallunt pro uberibus,

    Gell. 7, 14, 5.—
    B.
    Impers.: fallit (me) I deceive myself, I mistake, am mistaken:

    sed nos, nisi me fallit, jacebimus,

    Cic. Att. 14, 12, 2; cf.:

    nisi me propter benevolentiam forte fallebat,

    id. Cael. 19, 45; id. Sest. 50, 106:

    nec eum fefellit,

    id. Off. 2, 7, 25:

    vide, ne te fallat,

    Varr. R. R. 2, 1, 25. And cf. under II. B. 2.
    II.
    In partic.
    A.
    To deceive in swearing, to swear falsely:

    is jurare cum coepisset, vox eum defecit in illo loco: SI SCIENS FALLO,

    Cic. Fam. 7, 1, 2; cf.:

    lapidem silicem tenebant juraturi per Jovem haec verba dicentes: SI SCIENS FALLO, TVM ME DISPITER, etc., Paul. ex Fest. s. v. lapidem, p. 115 Müll.: si sciens fefellisset,

    Plin. Pan. 64, 3; cf. Liv. 21, 45, 8; Prop. 4, 7, 53:

    expedit matris cineres opertos Fallere,

    i. e. to swear falsely by the ashes of your mother, Hor. C. 2, 8, 10.—
    B.
    With respect to one's knowledge or sight, for the more usual latēre: to lie concealed from, to escape the notice, elude the observation of a person (so in Cic., Sall., and Caes. for the most part only impers., v. 2. infra).
    (α).
    With acc.:

    neque enim hoc te, Crasse, fallit, quam multa sint et quam varia genera dicendi,

    Cic. de Or. 1, 60, 255:

    tanto silentio in summum evasere, ut non custodes solum fallerent, sed, etc.,

    Liv. 5, 47, 3:

    nec fefellit veniens ducem,

    id. 2, 19, 7; Curt. 7, 6, 4; cf.:

    quin et Atridas duce te (Mercurio)... Priamus... Thessalosque ignes et iniqua Trojae Castra fefellit,

    Hor. C. 1, 10, 16:

    quos fallere et effugere est triumphus,

    id. ib. 4, 4, 52:

    Spartacum si qua potuit vagantem Fallere testa,

    id. ib. 3, 14, 20; Suet. Caes. 43:

    nec te Pythagorae fallant arcana,

    Hor. Epod. 15, 21; id. Ep. 1, 6, 45:

    nec quicquam eos, quae terra marique agerentur, fallebat,

    Liv. 41, 2, 1 Drak.:

    ut plebem tribunosque falleret judicii rescindendi consilium initum,

    id. 4, 11, 4:

    tanta celeritate, ut visum fallant,

    Plin. 9, 50, 74, § 157:

    oculos littera fallit,

    cannot be distinctly read, Ov. A. A. 3, 627.— With acc. and inf.:

    neutros fefellit hostes appropinquare,

    Liv. 31, 33, 8 Weissenb. ad loc.—Mid. with gen.:

    nec satis exaudiebam, nec sermonis fallebar tamen,

    Plaut. Ep. 2, 2, 55.—
    (β).
    Absol., to escape notice, be unseen, remain undiscovered:

    speculator Carthaginiensium, qui per biennium fefellerat, Romae deprehensus,

    Liv. 22, 33, 1; 25, 9, 2:

    spes fallendi, resistendive, si non falleret,

    of remaining unnoticed, id. 21, 57, 5:

    non fefellere ad Tifernum hostes instructi,

    id. 10, 14, 6.—So with part. perf., Liv. 42, 64, 3; 23, 19, 11.—With part. pres.: ne alio itinere hostis falleret ad urbem incedens, i. e. arrive secretly, lanthanoi prosiôn, Liv. 8, 20, 5; cf. id. 5, 47, 9; Verg. A. 7, 350:

    nec vixit male, qui natus moriensque fefellit,

    i. e. has remained unnoticed, Hor. Ep. 1, 17, 10:

    fallere pro aliquo,

    to pass for, Gell. 7, 14:

    bonus longe fallente sagitta,

    Verg. A. 9, 572.—
    2.
    Impers.: fallit (me), it is concealed from me, unknown to me, I do not know, am ignorant of (for the most part only with negatives or in negative interrogations), constr. with subject-clause:

    non me fefellit: sensi,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 64:

    num me fefellit, hosce id struere?

    Ter. Heaut. 3, 2, 3; cf.:

    in lege nulla esse ejusmodi capita, te non fallit,

    Cic. Att. 3, 23, 4:

    nec me animi fallit, etc.,

    Lucr. 1, 136; 5, 97:

    quem fallit?

    who does not know? Plin. 2, 103, 106, § 233:

    neque vero Caesarem fefellit, quin, etc.,

    Caes. B C. 3, 94, 3.—
    C.
    To cause any thing (space, time, etc.) not to be observed or felt, to lighten any thing difficult, or to appease, silence any thing disagreeable, to beguile ( poet. and in post-Aug. prose):

    medias fallunt sermonibus horas Sentirique moram prohibent,

    Ov. M. 8, 652:

    jam somno fallere curam,

    Hor. S. 2, 7, 114:

    Fallebat curas aegraque corda labor,

    Ov. Tr. 3, 2, 16; cf.

    dolores,

    id. ib. 5, 7, 39:

    luctum,

    Val. Fl. 3, 319:

    molliter austerum studio fallente laborem,

    Hor. S. 2, 2, 12; Ov. M. 6, 60; Plin. 27, 7, 28, § 49.—Prov.:

    fallere credentem non est operosa puellam Gloria,

    Ov. H. 2, 63.—Hence, falsus, a, um, P. a., deceptive, pretended, feigned, deceitful, spurious, false (syn.: adulterinus, subditus, subditicius, spurius).
    A.
    [p. 722] Adj.:

    testes aut casu veri aut malitia falsi fictique esse possunt,

    Cic. Div. 2, 11, 27; cf.:

    falsum est id totum, neque solum fictum, sed etiam imperite absurdeque fictum,

    id. Rep. 2, 15:

    ementita et falsa plenaque erroris,

    id. N. D. 2, 21, 55:

    pro re certa spem falsam domum retulerunt,

    id. Rosc. Am. 38, 110; cf.:

    spe falsa atque fallaci,

    id. Phil. 12, 2, 7; so,

    spes,

    id. Sull. 82, 91:

    falsa et mendacia visa,

    id. Div. 2, 62, 127; cf.:

    falsa et inania visa,

    id. ib.:

    falsum et imitatione simulatum,

    id. de Or. 2, 45, 189; cf. id. Phil. 11, 2, 5:

    argumentum,

    id. Inv. 1, 48, 90:

    qui falsas lites falsis testimoniis Petunt,

    Plaut. Rud. prol. 13:

    reperiuntur falsi falsimoniis,

    id. Bacch. 3, 6, 12:

    ambitio multos mortales falsos fieri subegit,

    Sall. C. 10, 5 Kritz.:

    pater (opp. verus),

    a supposed father, Ov. M. 9, 24; cf. id. ib. 1, 754:

    falsi ac festinantes,

    Tac. A. 1, 7: suspectio, Enn. ap. Non. 511, 5:

    nuntius,

    Cic. de Or. 1, 38, 175:

    rumores,

    Caes. B. G. 6, 20, 2:

    poena falsarum et corruptarum litterarum,

    Cic. Fl. 17, 39; cf.:

    falsas esse litteras et a scriba vitiatas,

    Liv. 40, 55, 1:

    falsarum tabularum rei,

    Suet. Aug. 19:

    fama,

    Cic. Lael. 4, 15:

    appellatio,

    Quint. 7, 3, 5:

    sententiae,

    id. 8, 5, 7:

    crimina,

    Hor. C. 3, 7, 14;

    terrores,

    id. Ep. 2, 1, 212:

    opprobria,

    i. e. undeserved, id. ib. 1, 16, 38; cf.

    honor,

    id. ib. 39: falsi Simoëntis ad undam, i. e. fictitious (simulati), Verg. A. 3, 302; cf.:

    falsi sequimur vestigia tauri (i. e. Jovis),

    Val. Fl. 8, 265:

    vultu simulans Haliagmona,

    Stat. Th. 7, 739:

    ita ceteros terruere, ut adesse omnem exercitum trepidi ac falsi nuntiarent,

    Tac. H. 2, 17:

    ne illi falsi sunt qui divorsissumas res pariter expectant,

    deceived, mistaken, Sall. J. 85, 20; cf.:

    falsus utinam vates sim,

    Liv. 21, 10, 10; so,

    vates,

    id. 4, 46, 5.— Comp. (rare):

    quanto est abjectior et falsior ista (theologia),

    Aug. Civ. D. 7, 5 fin.:

    nihil est hominum inepta persuasione falsius,

    Petr. 132; cf. Paul. ex Fest. p. 92, 11 Müll.— Sup.:

    id autem falsissimum est,

    Col. 1, 6, 17.—
    (β).
    With gen.:

    Felix appellatur Arabia, falsi et ingrati cognominis,

    Plin. 12, 18, 41, § 82.—
    2.
    False, counterfeit, spurious, = adulterinus (late Lat.): moneta, Cod. Th. 9, 21, 9.—
    B.
    As subst.
    1.
    falsus, i, m., a liar, deceiver:

    Spurinnam ut falsum arguens,

    a false prophet, Suet. Caes. 81 fin.; id. Tib. 14.—
    2.
    falsum, i, n., falsehood, fraud:

    ex falsis verum effici non potest,

    Cic. Div. 2, 51, 106; cf.:

    veris falsa remiscet,

    Hor. A. P. 151:

    vero distinguere falsum,

    id. Ep. 1, 10, 29:

    falsum scripseram,

    Cic. Att. 7, 14, 2; Quint. 7, 2, 53:

    ex illa causa falsi,

    i. e. of fraud, Dig. 48, 10 (De lege Cornelia de falsis), 1;

    v. the whole title: acclinis falsis animus,

    Hor. S. 2, 2, 6:

    nec obstitit falsis Tiberius,

    Tac. A. 2, 82:

    simulationum falsa,

    id. ib. 6, 46 et saep.—Adverb.:

    telisque non in falsum jactis,

    i. e. not at random, with effect, Tac. A. 4, 50 fin.:

    jurare falsum,

    Ov. Am. 3, 3, 11.— Adv., untruly, erroneously, unfaithfully, wrongly, falsely; in two forms, falso and false.
    1.
    falso:

    eho mavis vituperari falso, quam vero extolli?

    Plaut. Most. 1, 3, 21 sq.; cf. id. Trin. 1, 2, 173;

    so opp. vero,

    Curt. 5, 2, 2: ei rei dant operam, ut mihi falso maledicatur, Cato ap. Charis. p. 179 P.: falso criminare, Enn. ap. Non. 470, 16:

    neque me perpetiar probri Falso insimulatam,

    id. Am. 3, 2, 7; 21; cf.:

    non possum quemquam insimulare falso,

    Cic. Verr. 2, 5, 41, § 107:

    falso memoriae proditum,

    id. de Imp. Pomp. 14, 41:

    cum Tarquinius... vivere falso diceretur,

    id. Rep. 2, 21; cf.:

    adesse ejus equites falso nuntiabantur,

    Caes. B. C. 1, 14, 1:

    cum utrumque falso fingerent,

    Liv. 42, 2:

    falso in me conferri,

    Cic. Fam. 5, 5, 2: aliquem falso occidere, i. e. by mistake, Naev. ap. Charis. p. 179 P.; cf.:

    ut miseri parentes quos falso lugent, vivere sciant,

    Liv. 34, 32, 13; and:

    falso lamentari eas Darium vivum,

    Curt. 3, 12:

    falso queritur de natura sua genus humanum,

    Sall. J. 1:

    falso plurima volgus amat,

    Tib. 3, 3, 20 (so perh. also in Cic. Ac. 2, 46, 141, non assentiar saepe falso, instead of false).—Ellipt.: Da. Si quid narrare occepi, continuo dari tibi verba censes. Si. Falso, Ter. And. 3, 2, 24; cf.:

    atqui in talibus rebus aliud utile interdum, aliud honestum videri solet. Falso: nam, etc.,

    Cic. Off. 3, 18, 74; so Quint. 2, 17, 12; Nep. Alc. 9:

    quia inter inpotentes et validos falso quiescas, = quia falluntur qui putant quiesci posse,

    Tac. Germ. 36.—
    2.
    false (very rare): judicium false factum, Sisenn. ap. Charis. p. 179; Plaut. Capt. 3, 4, 78 Fleck. (Cic. Ac. 2, 46, 141 dub., B. and K., al. falso).— Sup.:

    quae adversus haec falsissime disputantur,

    Aug. Conf. 10, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > falsum

  • 10 ignoro

    ignōro, āvi, ātum, 1 (old form of inf. pres. pass. ignorarier, Ter. Phorm. 5, 7, 38), v. a. and n. [ignarus], not to know (a person or thing), to have no knowledge of, to be unacquainted with, to be ignorant of, to mistake, misunderstand (a person or thing—class.; cf. nescio).—Constr. with acc., with acc. and inf., or rel. clause, with de, quin, or absol.
    (α).
    With acc.:

    siquidem istius regis (Anci) matrem habemus, ignoramus patrem,

    Cic. Rep. 2, 18:

    erras si id credis et me ignoras, Clinia,

    do not know me, mistake me, Ter. Heaut. 1, 1, 52:

    isti te ignorabant,

    id. Eun. 5, 8, 59; cf.:

    qui illum ignorabant,

    Cic. Ac. 2, 2, 4:

    et illum et me vehementer ignoras,

    id. Rab. Post. 12, 33; Just. 13, 2, 11; Liv. 26, 12:

    cum exercitu tirone, ignoto adhuc duci suo ignorantique ducem,

    id. 21, 43, 14; cf.

    § 18: illi iniqui jus ignorant,

    Plaut. Am. prol. 37:

    si haec ignoremus, multa nobis et magna ignoranda sint,

    Cic. Rep. 1, 13:

    istam voluptatem Epicurus ignorat?

    id. Fin. 2, 3, 7:

    quod tu quidem minime omnium ignoras,

    id. Or. 68, 227:

    ignoro causam (belli), detestor exitum,

    id. Phil. 8, 2, 7 fin.:

    Juppiter, ignoro pristina furta tua,

    Prop. 2, 2, 4:

    motus astrorum,

    Juv. 3, 43.—In pass., not to be [p. 882] known or recognized:

    ignoratur parens,

    Ter. Phorm. 2, 3, 10:

    fugitive, etiam nunc credis, te ignorarier?

    id. ib. 5, 7, 38:

    sciscitantes quisnam esset, nam ignorabatur,

    Suet. Vit. 17:

    ignoratus Romanos palantes repente aggreditur,

    unknown, undiscovered, Sall. J. 54, 9; cf.:

    servili habitu per tenebras ignoratus evasit,

    Tac. H. 4, 36; 3, 23; 74:

    haec omnia ignorari possunt,

    Quint. 3, 5, 6; Ov. Tr. 1, 5, 18:

    Archimedis ignoratum a Syracusanis indagavi sepulcrum,

    Cic. Tusc. 5, 23, 64:

    Cn. Octavii eloquentia, quae fuerat ante consulatum ignorata,

    id. Brut. 47, 176:

    aut ignoratae premit artis crimine turpi,

    Hor. A. P. 262.— Hence, to be changed, disguised: pallam illam ad phrygionem ut referas, ut reconcinnetur.... Men. Hercle;

    eādem ea ignorabitur, ne uxor cognoscat te habere,

    Plaut. Men. 2, 3, 74:

    non esse eam dices faxo: ita ignorabitur,

    id. ib. 3, 2, 3.—
    (β).
    With acc. and inf.:

    quis ignorabat, Q. Pompeium fecisse foedus, eādem in causā esse Mancinum?

    Cic. Rep. 3, 18;

    Quint. prooem. § 1: neque ignoro, toto illo tempore vix tantum effici, quantum, etc.,

    id. 1, 1, 17; 2, 4, 38; 3, 6, 78; cf.:

    neque illud ignoro, in iisdem fere esse et ornatum,

    id. 8, 6, 3.—
    (γ).
    With rel. or interrog.-clause:

    cum id quam vere fiat ignores,

    Cic. Lael. 26, 97:

    ignorante rege, uter eorum esset Orestes,

    id. ib. 7, 24:

    ipsa vero sapientia, si se ignorabit, sapientia sit necne, etc.,

    id. Ac. 2, 8, 24:

    non ignoro, quanti ejus nomen putetis,

    id. N. D. 3, 31, 78:

    non ignorans, quanta ex dissensionibus incommoda oriri consuessent,

    Caes. B. G. 7, 33, 1:

    quid optandum foret ignorasse,

    Juv. 10, 103.—
    * (δ).
    With de:

    ignorat etiam de filio,

    Cic. Att. 8, 14, 3.—
    (ε).
    With quin:

    quis ignorat quin, etc.,

    Cic. Fl. 27, 64; Quint. 12, 7, 8; Sulp. Sev. Dial. 1, 3, 8. —
    (ζ).
    Absol.:

    an vero vos soli ignoratis? vos hospites in hac urbe versamini,

    Cic. Mil. 12, 33; Quint. 9, 4, 119:

    cur ego, si nequeo ignoroque, poëta salutor?

    Hor. A. P. 87:

    ita nunc ignorans suo sibi servit patri,

    Plaut. Capt. prol. 50.—
    (η).
    With inf. (very rare):

    laetitiae causas ignorat dicere miles, Laetaturque tamen,

    Claud. Nupt. Hon. 186. —
    II.
    To take no notice of, pay no attention to, ignore, disregard (rare):

    mille modis amor ignorandust,

    Plaut. Trin. 2, 1, 30:

    quorum ego nec benevolentiam erga me ignorare, nec auctoritatem aspernare debeam,

    Cic. Rosc. Am. 1, 4:

    haec tamen ignorat quid sidus triste minetur Saturni,

    Juv. 6, 569.—Hence, ignōrans, antis, P. a., not knowing, unaware, ignorant of a thing (very rare):

    ille, eventus belli non ignorans,

    Caes. B. G. 6, 42, 1.— Adv.: ignō-ranter, ignorantly:

    ignoranter vel simpliciter non faciunt, quod, etc.,

    Cypr. Ep. 63.

    Lewis & Short latin dictionary > ignoro

  • 11 pecco

    pecco, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [often referred to Sanscr. pāpa, pāpaka, wicked; but better to root pik-, to be angry; cf.: piget, pigeo, and Fick, Vergl. Wört. 632], to miss or mistake any thing; to do amiss, to transgress, to commit a fault, to offend, sin:

    peccare est tamquam transilire lineas,

    Cic. Par. 3, 1, 20:

    alius magis alio vel peccat vel recte facit,

    id. Fin. 3, 14, 48; id. Or. 47, 157:

    peccare largiter,

    to make a great mistake, Plaut. Most. 2, 2, 8; id. Ep. 3, 4, 53.—With acc.:

    si unam peccavisses syllabam,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 29: aliquid, to offend in any respect:

    plura in aliquā re,

    Ter. Ad. 1, 2, 44:

    Empedocles multa alia peccat,

    Cic. N. D. 1, 12, 29:

    eadem fere,

    id. ib. 1, 12, 31:

    talia peccandi jam mihi finis erit,

    Ov. P. 3, 7, 10.—With in and acc.:

    si quid in te peccavi... in me ipsum peccavi vehementius,

    Cic. Att. 3, 15, 4:

    in rem publicam,

    id. ib. 7, 1, 3 (al. in re publicā).—With erga aliquem, Plaut. Aul. 4, 10, 62.— In aliquo or in aliquā re:

    quod in eo (Valerio) peccandi Germanis causa non esset,

    Caes. B. G. 1, 47:

    in servo necando semel peccatur,

    Cic. Par. 3, 2, 25:

    in hoc eodem peccat Hieronymus,

    id. Fin. 2, 10, 32:

    non modo in vitā sed saepissime et in poëmatis et in oratione peccatur,

    id. Or. 21, 70.—With abl. alone:

    et pecuniā et mollibus consultis,

    Tac. A. 1, 40:

    libidine,

    Juv. 6, 135.—With dat. of person (late Lat.):

    Domino,

    Vulg. Deut. 1, 41; id. 2 Reg. 12, 13.— De aliquă re, Caecil. ap. Gell. 2, 23, 13.—
    B.
    In partic., of sexual sin:

    quid inter-Est in matronā, ancillā, peccesve togatā?

    Hor. S. 1, 2, 63; Ov. H. 16, 295; Mart. 1, 35, 2.—
    II.
    Transf., of animals and inanim. things, to fail, miscarry:

    ne Peccet (equus) ad extremum ridendus,

    Hor. Ep. 1, 1, 9:

    unus de toto peccaverat orbe comarum Anulus,

    Mart. 2, 66, 1:

    si senseris vina peccatura,

    Pall. 11, 14.—Hence, peccans, antis, P. a., sinful, full of sin:

    unus dies bene actus peccanti immortalitati anteponendus,

    Cic. Tusc. 5, 2, 5.— Comp.:

    peccantius,

    more faulty, worse, Cael. Aur. Acut. 3, 8, 88.—
    B.
    As subst.: peccans, antis, comm., an offender, sinner: non prodest latere peccantibus. Sen. Ep. 97, 13:

    peccantium poena,

    id. ib. 97, 14:

    ad officium peccantes redire cogeret,

    Nep. Ages. 5, 3.— Adv.: peccanter, wrongly, incorrectly, falsely, Cael. Aur. Acut. 2, 9, 40:

    definire aliquid,

    id. ib. 3, 1, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > pecco

  • 12 errō

        errō ōnis, m    [1 erro], a wanderer, vagabond: fugitivus erro, H.— A wanderer in love, Tb.
    * * *
    I
    errare, erravi, erratus V
    wander, go astray; make a mistake, err; vacillate
    II
    truant; vagabond, wanderer

    Latin-English dictionary > errō

  • 13 error

        error ōris, m    [cf. 1 erro], a wandering, straying, strolling: ad quos Ceres in illo errore venisse dicitur: civium: dic Errores tuos, V.: finem rogant erroris, O.: pelagi erroribus actus, V.— A going astray, missing the way: iumenta errore delata per quattuor stadia, Cu.: (iaculum) detulit error in Idan, O.— A winding, meandering, maze, intricacy: fessae erroribus undae, O.: flexus, O. —Fig., a doubt, uncertainty, ambiguity: nominum, L.: errores abstulit illa meos, O.: viarum, ignorance, L.: Graiarum iubarum, confusion, V. — A going astray, going wrong, error, mistake, delusion: mentis: rapi in errorem: errorem tollere: cui demptus per vim mentis error, H.: pro errore venia, Ta.: me malus abstulit error, infatuation, V.: quoniam novus incidit error, Pr.: aliquis latet error, snare, V.—Person., delusion, O.
    * * *
    wandering; error; winding, maze; uncertainty; deception

    Latin-English dictionary > error

  • 14 fraus

        fraus fraudis ( gen plur. fraudium, C.), f    [2 FER-], a cheating, deceit, imposition, fraud: ad fraudem callidi: cum fraude fiat iniuria: fraus fidem in parvis sibi praestruit, L.: occasionem fraudis quaerunt, Cs.: per summam fraudem: Litavici fraude perspectā, Cs.: quod fraudem legi fecisset, L.: ii, quibus per fraudem fuit uti (inperiis), i. e. have obtained wrongfully, S.: sese dedere sine fraude, i. e. unconditionally, Cs.: bestiae cibum ad fraudem suam positum aspernuntur, L.: exagitabantur omnes eius fraudes, deceptions: fons fraudium.—Of persons, a cheat, deceiver, fraud, T.— A bad action, offence, crime: impia: scelus frausque: priscae vestigia fraudis, V.: nocitura Postmodo natis, H.: fraudes inexpiabiles concipere.— A self-deception, delusion, error, mistake: Inperitos in fraudem inlicis, T.: in fraudem deducere: in fraudem in re p. delabi: Fraude loci et noctis Oppressus, ignorance of, V.— Injury, detriment, damage, hurt, harm: ventosa ferat cui gloria fraudem, V.: id mihi fraudem tulit: esse alicui fraudi aut crimini, tend to his injury: ne Servilio fraudi esset, quod, etc., L.: quod sine fraude meā fiat, facio, without harm, L.: dies, ante quam sine fraude liceret ab armis discedere, S.— Person., Fraud, the god of deceit.
    * * *
    fraud; trickery, deceit; imposition, offense, crime; delusion

    Latin-English dictionary > fraus

  • 15 lābor

        lābor lapsus, ī (lābier, H.), dep.    [2 LAB-], to glide, slide, move, slip, float, pass, flow: Per sinūs, in folds, O.: Ille inter vestīs et levia pectora lapsus Volvitur, V.: Ut rate felici pacata per aequora labar, O.: sidera, quae vagā ratione labuntur: Labere, nympha, polo, from heaven, V.: e manibus custodientium lapsus, escaped, Cu.— To sink, fall: Labitur exsanguis, V.: super terram, O.: in rivo: levi sanguine, slip, V.: pede lapsus, stumbling, H.: umor in genas Furtim labitur, H.: Perque genas lacrimae labuntur, O.: multa in silvis Lapsa cadunt folia, V.: labentes oculos condere, falling, O.—Fig., to move gently, be led insensibly, glide, pass, elapse: sed labor longius, ad propositum revertar, am led: ad opinionem: in vitium, H.: oratio placide labitur: labi somnum sensit in artūs, O.: nostro illius labatur pectore voltus, be lost, V.: Eheu fugaces Labuntur anni, H.: lustris labentibus, V.: forte lapsa vox, Ta. — To sink, incline, decline, begin to fall, go to ruin, perish: quibus de rebus lapsa fortuna accidat, Enn. ap. C.: equitem Romanum labentem excepit: eo citius lapsa res est, L.: fides lapsa, O.: lapsis quaesitum oracula rebus, for our ruined condition, V.: hac spe lapsus, deceived in, Cs.— To fall into error, be mistaken, err, mistake, commit a fault: rex Iugurthae scelere lapsus, S.: in aliquā re: propter inprudentiam, Cs.: in officio.
    * * *
    I
    labi, lapsus sum V DEP
    slip, slip and fall; slide, glide, drop; perish, go wrong
    II
    effort, labor, toil, exertion, work; suffering, distress, hardship

    Latin-English dictionary > lābor

  • 16 mendum

        mendum ī, n    [3 MAN-], a fault, error, blunder: quod mendum ista litura conrexit?: librariorum.— A blemish, defect: Rara mendo facies caret, O.—Fig., a mistake, omission: Idūs Martiae magnum mendum continent.
    * * *
    bodily defect, blemish; fault, error (usu. in writing)

    Latin-English dictionary > mendum

  • 17 ob-errō

        ob-errō —, —, āre,    to wander among, ramble about: tentoriis, Ta.: cum periculi imago oculis oberraret, hovered before, Cu.—To err, mistake: chordā semper eādem, blunder at, H.

    Latin-English dictionary > ob-errō

  • 18 offendō

        offendō fendī, fēnsus, ere    [ob+fendo], to hit, thrust, strike, dash against: latus vehementer: caput, L.: offenso pede, having stumbled, O.: in scopulis offendit puppis, strikes on, O.: in redeundo, run aground, Cs.: solido, bite a stone, H.—To hit upon, light upon, come upon, meet with, find, catch: te hic, Enn. ap. C.: imparatum te, come upon you unawares: nondum perfectum templum: omnia aliter ac iusserat offendit.—Fig., to suffer damage, receive an injury: qui in tantis tenebris nihil offendat: in causis.—To stumble, blunder, make a mistake, commit a fault, offend, be offensive: sin quid offenderit, sibi totum, tibi nihil offenderit: apud honestos homines, give offence to: neque in eo solum offenderat, quod, etc., N.—To find fault, be displeased, take offence: si in me aliquid offendistis.—To fail, miscarry, be defeated, suffer misfortune, be unfortunate: apud iudices, lose his cause: primo accessu ad Africam, i. e. met with disaster, L.: si aliquid esset offensum: quo (casu) in milibus passuum tribus offendi posset, a disaster might occur, Cs.—To trespass upon, shock, offend, vex, displease, repel, disgust: Divitiaci animum, Cs.: tuas aurīs: neminem umquam non re, non verbo offendit: hi sermones tuam existimationem non offendunt, injure: si non offenderet unum Quemque limae labor, H.: offendere tot caligas, tot Milia clavorum, provoke, Iu.: multis rebus meus offendebatur animus, was hurt: fidis offendi medicis, H.: ut non offendar subripi (ista munera), am not offended at the loss of, Ph.
    * * *
    offendere, offendi, offensus V
    offend, hurt (feelings)

    Latin-English dictionary > offendō

  • 19 soloecismus

        soloecismus ī, m, σολοικισμόσ, a grammatical error, solecism, Iu.
    * * *
    mistake in grammar, solecism

    Latin-English dictionary > soloecismus

  • 20 deerro

    deerrare, deerravi, deerratus V INTRANS
    go astray, wander off; miss, stray from target/goal; err/make a mistake/go wrong

    Latin-English dictionary > deerro

См. также в других словарях:

  • mistake — mis·take n 1: an unintentional error esp. in legal procedure or form that does not indicate bad faith and that commonly warrants excuse or relief by the court the court s power to revise a judgment because of fraud, mistake, or irregularity a… …   Law dictionary

  • Mistake (Stephanie McIntosh song) — Mistake Single by Stephanie McIntosh from the album Tightrope Released 29 July 2006 (Australia) 22 June 2007 (Ireland) 25 June 2007 (UK) …   Wikipedia

  • Mistake in English law — is an English contract law doctrine which sets out the conditions on which a contract may become void. A mistake is an incorrect understanding by one or more parties to a contract and may be used as grounds to invalidate the agreement. Common law …   Wikipedia

  • Mistake (Moby song) — Mistake Single by Moby from the album Wait for Me Released September 14, 20 …   Wikipedia

  • Mistake Mistake Mistake Mistake — Studio album by James Figurine Released 200 …   Wikipedia

  • Mistake — Mis*take (m[i^]s*t[=a]k ), v. t. [imp. & obs. p. p. {Mistook} (m[i^]s*t[oo^]k ); p. p. {Mistaken} (m[i^]s*t[=a]k n); p. pr. & vb. n. {Mistaking}.] [Pref. mis + take: cf. Icel. mistaka.] 1. To take or choose wrongly. [Obs. or R.] Shak. [1913… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Mistake (Mike Oldfield song) — Mistake Single by Mike Oldfield from the album Crises (North American Version) B side Waldberg (The Pea …   Wikipedia

  • Mistake Bay — Location Hudson Bay Coordinates …   Wikipedia

  • mistake of fact — see mistake Merriam Webster’s Dictionary of Law. Merriam Webster. 1996. mistake of fact n …   Law dictionary

  • mistake of law — see mistake Merriam Webster’s Dictionary of Law. Merriam Webster. 1996. mistake of law n …   Law dictionary

  • mistake# — mistake vb Mistake, confuse, confound are comparable when they mean to mix up things, typically by taking one thing for another. One mistakes one thing for another when by an error of perception or of thought or as a result of a predisposition or …   New Dictionary of Synonyms

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»